Het boek Fundamenten met als subtitel "Historische krachtenvelden in de stad Oss" is een uitgave van de Rotary Club Oss-Maasland.
De Rotary Club stelt de opbrengsten van deze uitgave ter beschikking aan het 'Thuishuis Megen' waar 8 gehandicapte kinderen worden verzorgd.
Het boek portretteert op op bijzondere wijze elf bekende Ossenaren. Deze elf markante personen zijn allen overleden. Echter, door de historische betekenis die zij hebben gehad voor de stad Oss en in menig geval ver daarbuiten, leven zij nog altijd voort. In bondige aansprekende verhalenworden hun karakters, levensvisie en werkzame leven in dit prachtige boek tot leven gebracht.
In dit artikel hebben wij met {tip title="E-mail d.d. 29-8-2019" content="Wij hebben als Rotaryclub Oss-Maasland geen enkel probleem met het door jou voorgestelde gebruik van het artikel in ons boek Fundamenten over grootvader Bijvoet. Wij vinden het een eer. Veel plezier tijdens de familie-reünie en wellicht tot ziens. Hartelijke groet, Martin Meens Secretaris RC Oss-Maasland"}toestemming{/tip} van de Rotary Club het hoofdstuk over de vier generaties notarissen Bijvoet overgenomen. Alleen zijn in overleg met de familie bij enkele passages verduidelijkingen aangebracht.
Notaris Bijvoet, een dynastie van 134 jaren
De Zaak Oss
Elke ochtend liep de Ceel van Oss naar de uiterwaarden aan de Maas. Daar "pachtte hij van de notaris het Schierpesgat om er hooigras te maaien en te verkopen aan de boeren. Zo voorzag hij zich en zijn gezin van een mager inkomen, aangevuld met wat hij van zijn schamel stukje grond bij de boerderij haalde. En als hij dan bij de notaris zijn pacht ging betalen, boekte de kassier van de notaris het af op een eerder onbetaald jaar. De Ceel stoof op: niks onbetaald, maar een kwitantie had hij niet, daar deed de notaris niet aan.
De anekdote van de Ceel is ontleend aan het boek 'De Zaak Oss' van journalist Martin Schouten. Daarin speelde Jacques van Hoven een rol, die kassier was bij de derde notaris Hendricus Adrianus Hubertus Bijvoet (b.1871).
Het is 1931, midden in de crisisjaren en er heerst bittere armoe in Oss en de dorpen er om heen. In de vaderlandse pers domineerde 'De Zaak Oss', zo iets als crime city Oss met vele afleveringen doorspekt van geweld, sex, machtsmisbruik en geldgebrek. Het industriestadje Oss telde nog geen vijftienduizend inwoners ontleende zijn bestaan aan enkele grote fabrieken, die het zelfs tot wereldfaam zouden brengen, en bestond voornamelijk uit arbeiders en keuterboeren, met daarboven een kleine top van feodale notabelen en nouveau riche fabrikanten. In die setting revolteerde de armoe door diefstal, overval, brandstichting en zelfs moord. Een omerta van de koude grond zorgde jarenlang voor een gesloten front.
In die tijd telde Berghem niet meer dan 3000 mensen en het merendeel was boer. De ellende van de armoede manifesteerde zich vooral in Oss (de bende van Oss). Berghem had hier slechts zijdelings mee te maken.
Rond de jaren dertig van de twintigste eeuw stond de notaris op het toppunt van zijn macht en had hij verbinding met alle ingrediënten, waar de kranten zich aan verlekkerden, behalve natuurlijk het geldgebrek. Want de notaris was opgegroeid in de steenrijke familie Bijvoet, die van oudsher was gehuisvest in het kapitale landhuis Huize Zorgwijk, midden in Berghem, een boerendorp met slechts 3000 inwoners onder de rook van Oss. De notarissen beheerden voor veel grootgrondbezitters landerijen aan de Maaskant, inderdaad lagen die vaak in het gebied van de Beerse Overlaet. Dat beheer was belangrijk want je wist nooit hoe een stuk weiland er na de overstroming van de Maas uit kwam te zien. De grenzen van zo’n weiland moesten vaak opnieuw worden vastgesteld. De afrastering was veelal verdwenen of moest in ieder geval worden hersteld. De weilanden werden opnieuw verpacht. Na de intrede van de pachtwet werden de weilanden via ‘inscharing’ onder de boeren verdeeld. Dit gebeurde jaarlijks. Dit hele traject werd door de notaris geregeld.
Het begin van de dynastie: Bijvoet nummer 1 de burgemeester
Zonder overdrijving mag gezegd worden dat de duur van het notariaat Bijvoet naar Nederlandse en waarschijnlijk zelfs naar Europese begrippen, uniek en ongeëvenaard is. We gaan terug naar 26 oktober 1800 wanneer Simon Petrus Bijvoet het daglicht ziet als zoon van brouwer Godefridus Bijvoet uit Geertruidenberg. Al in 1825 zien we hem terug in Berghem als eerste notaris uit het geslacht Bijvoet in Berghem. Het gezin van de brouwer was toen al een notaris rijk, de tien jaar jongere broer van Simon, Henricus Antonius, maar deze had zijn kantoor in Den Bosch. Bijvoet sr. zelf was naast brouwer ook lid van de stedelijke raad van Geertruidenberg en kerk- en armmeester; en hij liet zijn kinderen studeren en dat alles geeft voor die tijd blijk van een behoorlijke welstand. De beide zoons brengen het ver. De Bossche notaris was immers ook politiek actief als lid van de Provinciale Staten en lid van het parlement (de zgn. dubbele Kamer in 1848) en als het aan hem gelegen had was hij ook provinciaal gedeputeerde geworden, maar de overheid achtte dat echter onverenigbaar met het ambt van notaris. De registers van het Instituut voor Geschiedenis vermelden zelfs dat hij correspondeerde met Thorbecke.
Ook Simon liet zich niet onbetuigd. Zoals gezegd: vanaf 1825 houdt hij als notaris kantoor in Berghem. Hoewel, notaris in de huidige betekenis werd hij pas na invoering van de notariswet in 1842. De status van het ambt, in de achttiende eeuw van weinig betekenis, was nog groeiende. In het midden van die eeuw komen er in de dagbladen nog advertenties voor van deze inhoud:
Kamers te huur aangeboden met pension; goede verzorging verzekerd; mijn man is notaris.
Maar de ster van deze eerste notaris in Berghem was snel rijzende. In 1834 werd hij burgemeester en zou dat blijven tot 1844. Niet dat deze nieuwe taak veelomvattend was. Voor veel zaken was domweg geen geld. Er was bittere armoe, geen werk, geen geld. De zorg van het gemeentebestuur bestond dan ook vooral uit de aanwezigheid van goede springstieren, het onderhoud van de zandwegen (door buurtbewoners opdracht te geven diepe sporen en kuilen in de wegen op te vullen), en de tewerkstelling van de werklozen in de ontginning van heidevelden. De ontwikkeling van het buitengebied kwam de burgemeester bovendien goed uit als jager en paardrijder. Niettemin was zijn burgemeesterschap, meer dan het zijn van notaris, van groot belang voor de ontwikkeling van het dorp Berghem. Hij ontpopte zich als een rasbestuurder en met doortastendheid stroomlijnde hij de gemeentelijke administratie.
Het mag duidelijk zijn: de familie was machtig en behoorde tot de top van rooms, rijk en regentesk Brabant en bracht hij zakelijkheid in de gemeentelijke handel en wandel. Het was voor de gemeente wennen dat afspraken warempel schriftelijk werden bevestigd. Zijn burgemeesterschap combineerde Simon met de functie van gemeenteontvanger van de gemeente Nistelrode en niet te vergeten de functie van kantonrechter-plaatsvervanger van het kantongerecht te Oss. Het kantongerecht zou nog voor de tweede wereldoorlog uit Oss verdwijnen. Geen onbekend fenomeen, want tot op de dag van vandaag verdwijnen uit Oss met grote regelmaat fabrieken en openbare instituties. In ieder geval had Simon daarvan toen geen last.
De notaris huwde in 1830 en dat huwelijk gaf hem elf kinderen, waaronder de latere tweede notaris Bijvoet, maar ook een bierbrouwer, een latere katholieke deken, en twee dochters die met leden van de rechterlijke macht zouden huwen. Het mag duidelijk zijn: de familie was machtig geworden en was gaan behoren tot de top van rooms, rijk en regentesk Brabant. Wat met deze notaris annex burgemeester begon, zou zich tot aan het vertrek van de laatste Bijvoet in 1959 voortzetten, hun grote invloed op en betekenis voor de plaatselijke gemeenschap.
Van meet af aan was de Bijvoet familie begaan met het wel en wee van Berghem. De liefdadigheid werd door hen sterk gestimuleerd en steevast werd gezocht naar plaatselijke oplossingen om de nood van behoeftigen te lenigen. Simon Petrus Bijvoet sterft in het harnas op 28 oktober 1867, op een voor die tijd niet ongebruikelijke leeftijd van 67 jaar.
Tot voor kort stond op ebay België zijn doodsprentje te koop, met de volgende tekst:
Simon Petrus Bijvoet. Geboren te Geertruidenberg den 25 october 1800, gedurende 42 jaren notaris te Berchem, overleden aldaar, den 28 october.
L.TURGIS Je. 29 SIZES: 12 CM X 7,6 CM
Het prentje is in goede staat. ANTIQUE HOLY CARD On the front an image representing the Holy Wounds. The backside was used as a funeral card, dated 1867.
Bijvoet nummer 2: de notaris
Het tweede kind van Simon Petrus Bijvoet is Hendricus Adrianus Hubertus, geboren op 30 maart 1838. Hij zou niet veel ouder worden dan zijn vader, hij sterft in 1910 op 72 jarige leeftijd. Was zijn vader gedurende 42 jaren notaris, hij zou het 40 jaren volhouden. Deze tweede Berghemse notaris trouwde met Alida Kolfschoten en ook die naam stond voor upperclass. Saillant detail is dat zijn jongere zus Catharina een jaar later trouwt met Henricus Kolfschoten, de oudere broer van Alida. Kolfschoten zou het brengen tot vice-president van het gerechtshof te s-hertogenbosch."
Maar H.A.H. werd vroeg weduwnaar en zou dat tot aan zijn dood 31 jaren lang blijven. In de
tien jaren van zijn huwelijk werd hij vader van vier dochters. Ook deze dochters trouwden met macht en aanzien: hun echtgenoten waren notaris, bankdirecteur en fabrikant.
Bij de bankdirecteur komen we voor de eerste keer de naam Jurgens tegen, en dat zou in de Bijvoet- families niet de laatste keer zijn. Er kwam ook nog een zoon, waardoor de notarisdynastie werd gered.
Tijdens zijn leven was de maatschappelijke orde aan grote veranderingen onderhevig. Er waren vele mislukte oogsten en voedselschaarste. De transformatie van Nederland van landbouwstaat naar industrie kwam op gang. De gebroeders Philips startten een gloeilampenfabriek. Van Gogh schilderde en in Friesland schaatsten voor de eerste keer 7 Friezen in 1 dag door 11 Friese steden. De slavernij in Nederlands Indië en Suriname werd afgeschaft. België werd onafhankelijk. En van het koningshuis maakte hij vele leden mee: de koningen Willem I, II en III, regentes Emma, koningin Wilhelmina en de geboorte van Juliana.
Van Henricus is niet zoveel bekend, behalve dat hij minder doortastend was dan zijn vader. Een burgemeesterschap zat er voor hem niet in, hij moest genoegen nemen met een lidmaatschap van de gemeenteraad. Ongetwijfeld moet hij ruime maatschappelijke verdiensten hebben gehad, hetgeen overigens geheel in de stijl van de Bijvoetdynastie was. Het leverde hem een lintje op als Officier in de Orde van Oranje Nassau.
Bijvoet nummer 3: de zakenman
Tussen vier zussen was het dus de zoon Mr. Hendricus Adrianus Hubertus Bijvoet, geboren op 28 februari 1871, die de notarisdynastie redde. Deze derde notaris in successie werd pas op latere leeftijd, namelijk 38 jaar, notaris, zodat zijn notariaat uiteindelijk 32 jaren zou beslaan. De opvolgende Bijvoeten moesten dus wachten op het defungeren van hun vader, werkten tot dat moment op het kantoor van hun vader en hadden kennelijk geen ambitie om elders een standplaats te vervullen. In de dynastie was Mr Henricus de derde, zo kunnen we nu concluderen, duidelijk een buitenbeentje.
Zo is geschreven dat hij zowel in 1891 als in 1894 en 1897 als jongeling van 20 respectievelijk 23 jaar en 26 jaar, terecht heeft moeten staan bij de arrondissementsrechtbank in Den Bosch voor overtredingen van de hondenbelasting en de drankwet. Het waren kennelijk vergrijpen in zijn studententijd, want na het gymnasium in Katwijk aan den Rijn, studeerde hij als meester in de rechten af aan de Vrije Universiteit in Amsterdam in oktober 1895. De strafrechtelijke kerfstok staat als volgt omschreven:
Voornaam: Hendrikus Adrianus Hubertus
Achternaam: Bijvoet
Delict: overtreding van diversen wettelijke voorschriften (m.n. hondenbelasting, drankwet)
Jaar: 1891
Toegangsnummer: 24 Rechtbank in s-hertogenbosch 1838-1930, N.B. Stukken van 1838-1989
Inventarisnummer: 246
Rolnummer: 52
Voornaam: Hendrikus Adrianus Hubertus
Achternaam: Bijvoet
Delict: overtreding van diversen wettelijke voorschriften (m.n. hondenbelasting, drankwet)
Jaar: 1894
Toegangsnummer: 24 Rechtbank in s-hertogenbosch 1838-1930, N.B. Stukken van 1838-1989
Inventarisnummer: 281
Rolnummer: 21
Voornaam: Hendrikus Adrianus Hubertus
Achternaam: Bijvoet
Delict: overtreding van diversen wettelijke voorschriften (m.n. hondenbelasting, drankwet)
Jaar: 1894
Toegangsnummer: 24 Rechtbank in s-hertogenbosch 1838-1930, N.B. Stukken van 1838-1989
Inventarisnummer: 324
Rolnummer: 177
Hij trouwde in 1903 met Wilhelmina van Glabbeek en met haar kreeg hij 3 kinderen, 1 meisje en 2 jongens. Wilhelmina overlijdt al in 1921, zodat ook deze notaris een lange tijd in weduwnaarschap moest doorbrengen. Van de dochter is bekend dat zij verpleegster werd. Een van de jongens zal de dynastie der notarissen Bijvoet als vierde in de rij voltooien. De andere jongen zou het brengen tot advocaat-generaal bij het gerechtshof in Arnhem.
Groot zakelijk inzicht
Mr. Hendricus vierde het 100 jarig bestaan van het notariaat op 8 oktober 1925. Zo'n 16 auto's brachten de gasten van Huize Zorgwijk naar de kerk. Een dergelijke hoeveelheid auto's bij elkaar hadden ze in Berghem nog nooit gezien. In de parochiekerk werd een plechtig gezongen H. Mis (Missa in honorem Sanctissimae Trinitatis van Hub. Cuijpers) uit dankbaarheid opgedragen door pater Bijvoet, een familielid. De kerk zat bomvol. Voor die gelegenheid was het parochieel zangkoor versterkt door het koor van de Paters Carmelieten 'Cantemus Domino' uit Oss. Met de paters Carmelieten had Bijvoet een bijzondere verbinding. Bij hem werd in 1922 het schoolbestuur van het Carmel College in Oss opgericht, dat vervolgens startte met een jongens H.B.S. De op de H. Mis volgende receptie in Huize Zorgwijk werd door vele notabelen bezocht, waaronder pater carmeliet Dr. Titus Brandsma, op dat moment hoogleraar aan de Nijmeegse Universiteit. Dr. Brandsma zou in de tweede wereldoorlog in concentratiekamp Dachau omkomen.
Burgemeester P.A.J.M. Baudoin bood namens de bevolking een feestgeschenk aan, dat bestond uit
een steenen poort met afsluithek waarmede de tuin van den Notaris gescheiden wordt van den publieken weg.
De Provinciale Noordbrabantsche Courant voorspelde in een krantenartikel voorafgaand aan de feestdag dat gemeentenaren en bewoners van de omstreken de geziene, sympathieke en populaire notaris spontaan hulde brengen en hem door hun aanwezigheid een onvergetelijk feest bezorgen.
Zoals gezegd, Bijvoet was een buitenbeentje en dat komt aardig naar voren in het al genoemde boek van Martin Schouten, al moet gezegd dat veel van mondelinge overlevering is. Zeker was in ieder geval dat Bijvoet een notaris met groot zakelijk instinct was. Er kon geen krant worden opengeslagen of er stond een verkoping of verpachting van de notaris in, en daar liet hij zich behoorlijk op voorstaan. De scherpe scheiding tussen rijk en arm in die tijd deed de rest, en stond aan de wieg van de anekdotes (waar of niet waar) in 'De Zaak Oss'.
Zoals het verhaal van de man die in de winter in dienst van de gemeente patrouille liep als nachtwaker, en in de zomer tuinman en particulier chauffeur was bij de notaris. En in die hoedanigheid reed hij Bijvoet naar feesten in Brussel of hij moest de auto zachtjes rond rijden als zijn patroon op de achterbank aan Antje Jurgens zat te frunniken. De achteruitkijkspiegel gaf hem dan zicht op een rood en bezweet hoofd. Antje was enig kind van de gezeten burger Willem Jurgens, die naast Villa Zorgwijk woonde in Huize De Knollenburg. En ja, de notaris was al vroeg weduwnaar en gezelschapsdames van standing, passend in het milieu van de Bijvoets, moesten met een vergrootglas gezocht worden. De chauffeur werd de laan uitgestuurd om een onbenulligheid en Bijvoet zat hem dwars bij een sollicitatie bij de Bossche politie. Bijvoet kon werkvolk bij de fabrieken en zeker bij Jurgens naar binnen praten, maar even goed ook er uit. Via het kantoor van de notaris liepen alle zaken van de fabrieken die met grond en gebouwen hadden te maken.
En dan de kassier van de notaris, Jacques (J.G.M.) van de Hoven: een man van bedenkelijk allooi. Van de Hoven werd gezien in gezelschap van notoire criminelen als Toon de Soep en Bijs de Sijp, die niet verlegen zaten om een brandstichtinkje meer of minder. Hij was niet alleen kassier maar deed ook in verzekeringen. Zijn goedkoopste polissen voor opstal en inboedel, werden blanco getekend. Hij vulde die dan in naar de voor hem profijtelijkste provisie. Vooral brandschadepolissen liepen in die jaren dertig goed. In de weekends zaten de mensen te wachten op de zoveelste brand. Met Van de Hoven is het slecht afgelopen. Hij werd begin 1953 gearresteerd wegens verduistering van een bedrag van enkele tonnen (naar huidige begrippen zouden dat nu miljoenen zijn geweest), en belastingontduiking, en werd in staat van faillissement verklaard. Onder de gedupeerden vele kleine zelfstandigen.
Ook al bij de voorgangers, maar ook zeker bij deze notaris waren de verschillen in leefstijl tussen de familie en de dorpssamenleving uitzonderlijk groot. De familie leefde in een uitzonderingspositie zonder overigens het zicht op de dorpssamenleving te verliezen. Vanuit die ivoren toren deed de familie goed voor het dorp. Van deze Bijvoet is bijvoorbeeld bekend dat hij in 1900 het historische gildezilver van twee plaatselijke gildes heeft gered van de smeltkroes.
Bijvoet nummer 4: de elite
De vierde en laatste notaris in de dynastie was opnieuw een Hendricus Adrianus Hubertus Bijvoet, Hein Bijvoet, geboren op 20 september 1905. Of ze het er om deden weten we niet, maar het kon niet mooier: het briefpapier van het notariskantoor bleef onveranderd want de voornamen van de opvolgende notarissen Bijvoet waren sinds 1838 identiek! Als 26-jarige komt deze laatste Bijvoet-notaris te werken op het kantoor van zijn vader en een jaar later trouwt hij met Maria (Mary) Jurgens. Maria is de kleindochter van een van de grondleggers van het Unilever concern. Haar vader Rudolphus J.H. Jurgens is lid van de Raad van Beheer van Lever Brothers en van Unilever N.V. en President- Directeur van Anton Jurgens Vereenigde Fabrieken N.V.. Haar moeder Maria Prinzen was de dochter van een bekend filantroop en eerste kamerlid. Wat een partij trouwde de laatste Bijvoet-notaris, kan met recht gezegd worden! In 1950 wordt het 125-jarig jubileum gevierd. Het geschenk van de Berghemse gemeenschap is identiek aan die ter gelegenheid van het eeuwfeest,namelijk een toegangspoort tot het landhuis maar deze poort was nog monumentaler. Ter gelegenheid van de herdenking afficheert de plaatselijke krant de notabelen Bijvoet als vertrouwenslieden van iedereen tot in de verre omtrek, op administratief maar zeker ook op sociaal en cultureel terrein; en als erkende specialisten op het gebied van de Maaslandse hooiverpachtingen, maar dat wisten we al van onze eerdere notarissen.
Bijvoet was voorzitter van het Wit-Gele Kruis en de R.K. Gezinszorg, maar ook erevoorzitter van de Osse harmonie K.V.A., heemraad van het waterschap 'De Maaskant'. De feestelijke receptie kreeg een enorme belangstelling. De commissaris der Koningin Prof. Dr. Jan de Quay kwam de jubilaris hoogstpersoonlijk gelukwensen. Bijvoet deed op die heuglijke dag ook iets terug. Hij had het beroepsgezelschap van Pierre Balledux ingehuurd; Balledux was een in die tijd gerenommeerde toneelleider. Het toneelgezelschap voerde in de middag een sprookjesspel op voor de jeugd en in de avond een comedie voor volwassenen. De Berghemse fanfare Concordia benoemde Bijvoet als erevoorzitter, als dank waarvoor hij de fanfare een vaandel ten geschenke gaf. Zijn schoonvader was een all round sportsman, paardenliefhebber en geoefend ruiter. Wat dat betreft kreeg de schoonzoon het goede voorbeeld. Het zal niet verbazen dat hij ook voorzitter was van de concours-hippique-vereniging in Oss. Onze laatste notaris was een fervent ruiter met nationale bekendheid; in zijn bezit was de hengst Saoud, waarvan gezegd werd dat het de beste volbloed arabier van heel Nederland was. Hij tenniste in de Nederlandse eerste klasse, hockeyde, bestuurde een Alfa Romeo sportwagen en bezat en vloog met zijn eigen Bucker-Bestmann sportvliegtuig. Met andere woorden: de praktische uitvoering van het notariaat zal vooral in handen van de kandidaat-notaris en het personeel hebben gelegen.
Lieve Vrouwe Broederschap
Zeker vermeld moet worden dat Bijvoet lid was van de Illustere Lieve Vrouwe Broederschap in Den Bosch. Deze broederschap is opgericht in 1318 ter ere van Maria. Er zijn slechts 36 leden. Lid van deze broederschap zijn onder andere koningin Beatrix en kroonprins Willem Alexander sinds 1994, en we mogen er van uit gaan dat Maxima inmiddels eveneens lid is geworden. In het verleden waren koningin Juliana, prins Bernhard en koningin Wilhelmina eveneens lid. Een wereldberoemd lid uit het grijze verleden is de schilder Hiëronymus Bosch, die in 1486 lid werd. Een ding is zeker: de broederschap is uiterst exclusief en meer dan alle andere zaken illustreert zijn lidmaatschap in welke kringen Bijvoet vertoefde. De leden van de Broederschap betalen een jaarlijkse contributie ten behoeve van ideële en culturele doeleinden, en dat past precies in de houding van de Bijvoet-dynastie tegenover de gemeenschap.
Het verhaal dat Hein Bijvoet in de laatste dagen van de oorlog in 1944 door de Duitsers als gijzelaar is weggevoerd, is een eigen leven gaan leiden. Dat is een misverstand, terug te voeren op een persoonsverwisseling met een gelijknamige Hein Bijvoet, handelsagent in Tilburg. Deze laatste dreigde in Tilburg door de Duitsers te worden geëxecuteerd als de dader van een aanslag op een lid van de Grüne Polizei zich niet meldde. Die executie is overigens niet uitgevoerd.
Het gezin Bijvoet telde zes kinderen, waarvan een tweeling kort na de geboorte in 1940 jammerlijk overleed. De oudste zoon Henk is kort na het vertrek van de familie uit Berghem naar Engeland gegaan en heeft daar een tuindersbedrijf gehad. In 2007 is hij teruggekeerd naar Nederland. Mariëtte is als non ingetreden in het klooster bij de ongeschoeide Carmelitessen van klooster St. Jozef in Haaren. Na haar kloosterleven is zij als theologe verbonden geweest aan het bisdom Den Bosch. Op bovenstaande foto is te zien dat de vader Mariëtte, in witte bruidskleding gestoken, in een Mercedes sportwagen naar St. Jozef zal brengen. Dorine is verpleegkundige geweest totdat ze in het huwelijk trad. De jongste zoon Pieter is tot 2005 als econoom verbonden geweest aan een woningcorporatie in Tilburg. Drie en vijftig jaar oud, hield Hein Bijvoet in 1959 het notariaat voor gezien en nam ontslag. En daarmee kwam een eind aan 134 jaar notariaat Bijvoet in Berghem. Het zou fraai zijn geweest als de oudste zoon ook notaris was geworden, al was het maar omdat ook hij weer dezelfde voornamen had, namelijk Hendrikus Adrianus Hubertus, zij het dan met de toevoeging Maria. Alle zes kinderen hadden trouwens de toevoeging van Maria en daaraan zal het lidmaatschap van de Illustere Lieve Vrouwe Broederschap wel debet zijn geweest. Een verlengde notarisdynastie zat er dus niet in. Henk jr. werd, zoals gezegd, landbouwer. Kort na zijn ontslag verhuisde Hein Sr. naar het buitenland. In de familieberichten van de NRC van 31 oktober 2000 is opgenomen dat Bijvoet is overleden op 27 oktober 2000 te Villefranche, een luxe badplaats aan de Franse Mediterranee nabij Nice. Hij was weduwnaar van Mary Jurgens en liet een tweede echtgenote genaamd Caroline J.I.M. Drehmanns als weduwe achter.
Heden ten dage herinnert alleen Villa Zorgwijk aan het roemrijke geslacht Bijvoet. Een twist met de gemeente over de verplaatsing van de familiegrafkelder, een historisch monument van formaat, eindigde jammerlijk genoeg in complete afbraak. Ook daar eindigde de aanwezigheid van de Bijvoet dynastie: 'Exit Bijvoet in Berghem'.
"